Insulinooporność najczęściej rozpoznawana jest dopiero w gabinecie dietetyka, gdyż choroba zazwyczaj przebiega w sposób utajony i rozwija się bardzo powoli nie dając przy tym jednoznacznych objawów. Osoby cierpiące na insulinooporność często zgłaszają się do specjalisty z problemem jakim jest brak skutecznej redukcji masy ciała, pomimo odchudzania. Oczywiście to nie jest jedyny objaw tego zaburzenia ale jednak najbardziej determinujący, który pozwala znaleźć problem jakim jest brak efektów w odchudzaniu. Aby stwierdzić czy osoba rzeczywiście cierpi na insulinooporność, należy wykonać badania laboratoryjne na oznaczenie poziomu glukozy oraz insuliny (na czczo). W niektórych przypadkach wymagane jest bardziej specjalistyczne badanie (3 punktowa krzywa glukozowo-insulinowa). W porę nie rozpoznane zaburzenie metaboliczne może prowadzić do różnych chorób.
Czym jest insulinooporność i jak powstaje?
Insulinooporność to zaburzenie metaboliczne charakteryzujące się obniżoną wrażliwością organizmu na działanie insuliny. Dzieje się tak, ponieważ Insulina obniża stężenie glukozy we krwi. Po spożyciu posiłku, insulina uwalniana jest w małych ilościach do krwi (źródło energii). Dlatego osoba borykająca się z problemem insulinooporności, potrzebuje coraz to większych stężeń insuliny i zaczyna się uodparniać. Z tego powodu organy, w których istnieje największa ilość receptorów insulinowych jak wątroba czy mięśnie szkieletowe, przestają adekwatnie reagować na insulinę. W ten sposób powstaje insulinooporność.
Objawy insulinooporności:
Występuje kilka objawów, które mogą wykazać, że osoba posiada odporność na insulinę np.:
- Problem z nadwagą
- Otyłość brzuszna
- Większy apetyt
- Wzrost tkanki tłuszczowej
- Chroniczne zmęczenie i problem z koncentracją
- Wzmożona senność po jedzeniu
- Podwyższone ciśnienie krwi
Natomiast trzeba zwrócić uwagę, że u większości osób zaburzenie przebiega bezobjawowo i tylko odpowiednia diagnostyka może je wykazać.
Jak insulinooporność wpływa na organizm?
Nie leczona insulinooporność może prowadzić do wzrostu tkanki tłuszczowej, ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 oraz chorób układu sercowo – naczyniowego. Zaburzeniu często towarzyszy również nadciśnienie, dlatego wraz z otyłością, mogą wpłynąć na przyśpieszenie rozwoju miażdżycy. Insulinooporność w przypadku otyłości uważana jest za efekt błędnego koła, ponieważ może być przyczyną lub skutkiem.
Co prowadzi do rozwoju insulinooporności?
Insulinooporność jest problemem cywilizacyjnym i konsekwencją prowadzenia niezdrowego stylu życia tzw. westernalizacją stylu życia. Może być również efektem uwarunkowania genetycznego. Zaburzenie coraz częściej diagnozowane jest u osób młodych w wieku szkolnym i nie tylko. Dlaczego tak się dzieję? Jednostki te większość czasu spędzają bez aktywności fizycznej. Stosują złą dietę, bogatą w węglowodany proste. Na powstawanie insulinooporności wpływać mogą również schorzenia hormonalne takie jak np.: nadczynność tarczycy, zespół Cushinga czy akromegalia.
Insulinooporność jako problem w odchudzaniu
Wiedząc już jak powstaje insulinooporność i co prowadzi do jej rozwoju, można stwierdzić, dlaczego odchudzanie staje się problematyczne. Insulina wytwarzana przez trzustkę powinna chronić organizm przed wysokim stężeniem glukozy (cukier prosty) po posiłku. W przypadku, gdy osoba cierpi na insulinooporność jej organizm nie radzi sobie i zaczyna wytwarzać dużą ilość insuliny. Takie działanie sprzyja tyciu jednocześnie utrudniając odchudzanie. Natomiast w momencie rozpoznania zaburzenia, można podjąć leczenie, które głównie polega na wprowadzeniu odpowiedniej diety lub leku (metformina). Celem takiej diety jest normalizacja masy ciała.